در این زمانه فقر و غنا ، درد و بلا

            آه را باید جست ، عیش را باید شست

                            دیدگان را آبیاری کرد ز اشک

 کودکان گریانند

پاهاشان عریان است

تیغ های حسرت کاشته ایم در هر جا

 بازار ننگ تزویر از همیشه داغتر

                            تا به کی آرمیدن و خفتن در لاک خیال

 آدمی قهر شده با راستی

بسته پیوندی عمیق با کاستی

آری آدمیّت گم شده است

 در بیابان رذالت ها در پی یافتن روحی پاک گذرم برهر جاست .

حمد ثنایت را چگونه سرآغازی شایسته است ،

 مهرت را کدامین دل پاک پذیراست

 خشم بی مثالت را چه کوهی یارای استقامت است

 لطافتت را کدامین گلبرگ می توان نظاره گر بود

 نور جان فزایت را چه دیدگانی تاب تحمل دارد

 ای که رحمت و سخاوت و بخشایش و جلال و عظمتت را بی پایان ،

 ترسیست در دلم می دانم که آگاهی از برای چیست ولی می خواهم زبان به اقرار بگشایم

 خوف دارم ازعذابی که در انتظار من است

 بیم دارم از غربت و بی کسی خویش در محشر

 افسوس می خورم بر گذشته تیره ی خویش

 ولی با تمام این کژی و کاستی ها دیده بر رحمتت دوخته ام  .     ای رحمن ، ای رحیم .

یک نظرنگاهت را نیاز داشتم ،
چشمانی همچون دو قطره از مهر

نوازش گونه هایت را محتاج بودم ،
گونه های همانند گلبرک

عطر گیسوانت را می خواستم ،
ظرافتش را هیچ کجا ندیده بودم

غرق در طنین نوایت می شوم ،
آوایت مرا مدهوش می سازد . سوار بر امواج صدایت به دوردست ها می روم .

 لبخندت برایم هزاران با شیرین تر از شهد است .

 تو را لبیک گفتم پس مرا پاسخی باش .

هرم گرمای خواستنت را با لطافت خود جذب می کنم 
پاسخش را با جوی های کوچکی بر رخم پاسخ می گویم.
آتش نگاهت را دوست دارم زیرا پروانه دلم آنرا دوست دارد

 گیسوانت که گویی با تارهای شب در هم آمیخته اند را می خواهم هر روز کودک درونم

 درآن تاب می خورد و شادی می کند .
ظریف انگشتان کودک احساسم تو را با تمام

 خارهایت دوست می داشت می گفت هر چه از اوست نکوست .