حمد ثنایت را چگونه سرآغازی شایسته است ،
مهرت را کدامین دل پاک پذیراست
خشم بی مثالت را چه کوهی یارای استقامت است
لطافتت را کدامین گلبرگ می توان نظاره گر بود
نور جان فزایت را چه دیدگانی تاب تحمل دارد
ای که رحمت و سخاوت و بخشایش و جلال و عظمتت را بی پایان ،
ترسیست در دلم می دانم که آگاهی از برای چیست ولی می خواهم زبان به اقرار بگشایم
خوف دارم ازعذابی که در انتظار من است
بیم دارم از غربت و بی کسی خویش در محشر
افسوس می خورم بر گذشته تیره ی خویش
ولی با تمام این کژی و کاستی ها دیده بر رحمتت دوخته ام . ای رحمن ، ای رحیم .
سجاد فرحزاد ::: پنج شنبه 85/8/18::: ساعت 12:49 صبح
